miércoles, 24 de abril de 2013

20-21 de abril de 2013, Trailwalker IO, 100km de solidaridad y compañerismo



... con todas estas palabras podría escribir una gran crónica de lo que fue esta gran experiencia, que hace meses volaba como un proyecto y poco a poco fue creciendo, superando algunos cambios de última hora pero que acabó saliendo todo perfecto, genial. No me alargaré excesivamente porque tampoco sería capaz de redactar todo lo que vivimos con la misma sensación que caló dentro de cada uno.
 

La Trailwalker Intermón Oxfam es una carrera de 100 quilómetros desde Olot a Sant Feliu de Guíxols, que transcurre por diferentes Vías Verdes (antiguas vías de tren ahora destinadas a tránsito de bicicletas, personas...). Se corre en equipos de 4 personas + 2 personas de asistencia. El requisito para participar es recaudar 1.500 euros como mínimo que se entregarán a la organización para una causa solidaria, que cada año cambia.
La asistencia puede ayudar a los corredores en los puntos de control de obligado paso.
Nosotros éramos el equipo Esport3TWK13, compis y amigos de trabajo, como la mayoría de equipos, y así empezó nuestra comunicación, también por redes sociales desde el mismo momento que constituimos el equipo y formalizamos la inscripción.

Llegamos a Olot desde diferentes orígenes llenos de ilusión para formar un gran equipo capitaneado por Sebas Guim, ya había corrido con él en equipo, y sabía que era garantía de éxito, ya que es capaz de estar por todos y por todo, apenas sin mover la cabeza es capaz de percibir que pasa en 360º por una simple respiración, una profunda pisada o un gesto. Los otros dos miembros del equipo eran Artur, gran deportista y conocedor del mundo del deporte, y Fernando, que a última hora nos ayudó a cerrar el equipo.

Nuestro equipo de asistencia organizado por Rosa y Eva, y añadiéndose Paz, Marta y Jordi, fueron clave para que pudiéramos superar el tiempo de crono que hizo el equipo el año pasado. Habían preparado furgo hasta los topes de comida y todo aquello que pudiéramos necesitar, y lo que faltase o nos pasara por la cabeza, no dudaron en organizarse para tenerlo! :)

250 equipos tomamos la salida desde Olot, temperaturas bastantes frescas, sol y muy buen ambiente! Llegamos a las 08.00 y tuvimos rato para hablar, saludar, desayunar, preparativos, fotos, vídeo... y para la salida! Sebas ya avisó que fuéramos a un ritmo muy conservador, era importante no emocionarnos, eran 100km y valía la pena ser prudentes. Artur no salía al 100% y era su primer ultra, lo que le hacía tener muchas dudas, pero eso sí, mucha ilusión! Y Fernando, venía con muchas ganas y humor dispuesto a hacernos reir en cada quilómetro. Yo tenía alguna molestia pero esperaba que no fuese ningún inconveniente.
Antes de la salida!

Costó un poco salir del tapón y correr sin nadie delante, al principio el perfil subía un poco pero también servía para no embalarnos y no sobrecargar de inicio las rodillas, fuímos avanzandos, compartiendo esas primeras sensaciones, charlando con otros corredores... fue un placer encontrarme con Toni, compi de Atacama, y a Javi, también otro amigo de aventuras varias...


Con un buen compi de aventuras, Javi!
...y sin darnos cuenta llegamos al primer control, Sant Feliu de Pallerols, km 17.6, a parte de comer, nos sirvió para cambiar y coger material que de inicio no teníamos claro, y salimos a tope hacia el siguiente que estaba a poco más de 13km. La calor empezaba a notarse pero el viento ayudaba a que fuese menos impactante.

Control Sant Feliu de Pallerols

Al ir pasando por los diferentes núcleos de población y algunos puntos en medio de los caminos, era un placer los ánimos de la gente.


Empezábamos ya a ver los primeros equipos separados. Nosotros teniamos muy claro que iríamos los 4 juntos, para bien como para mal, éramos un equipo y nos almodaríamos a las circunstancias que llegasen, lo importante era que los 4 llegáramos a meta a la vez,y compartir cada quilómetro.

 

Íbamos a un ritmo de trote constante, en alguna bajada de asfalto si que perdíamos velocidad para evitar fuerte impacto. Artur empezaba a notar alguna molestia en las rodillas y era mejor no correr riesgos innecesarios, porque tampoco adelantábamos en exceso al bajar rápido.

 
Empezábamos a hacer goma con los mismos equipos.

 

Fuímos pasando controles, a una media bastante constante y buena, a ratos nos distraíamos con las gravaciones de Sebas, otros con los chistes de Fernando, hablando con algú otro equipo, bebiendo de la camelbag, comiendo una gominola (eh Artur! ;) ) o barrita... todo sirve cuando lo importante es ir avanzando km’s.



Cada vez que llegábamos a un control era un auténtico placer, la gente nos trataba genial y nuestro equipo de asistencia estaba con los brazos abiertos :)



Llegando al control de Girona, se hicieron un poco pesados los últimos metros por asfalto pero llegamos contentísimos, era el km. 56, ya habíamos pasado el meridiano. Artur aprovechó para ir al podólogo y el resto a comer, sentarnos un momento, cambiar ropa, coger frontal por si un caso... y difrutar del equipo de asistencia! :)



Se notaba que la tarde iba empezando a acabar y se hacía necesario ponerse el cortavientos para no enfriarse.

Salimos de Girona con el estómago lleno, ya con algunos dolores y sabiendo que llegaba la etapa más dura de 15,3km. Salimos por medio del pueblo y la gente nos animaba mucho, otros sorprendidos nos miraban asombrados. No había señales así que nos enganchamos al equipo de Javi para poder salir a algún punto conocido.

En el momento que cogimos la pista, tocaba poner piloto automático, y avanzar para poder pasar esta etapa lo mejor posible, todos estábamos ya un poco tocados, miré a Artur y me di cuenta que no lo estaba pasando muy bien, pero lo importante era que seguía con muchas ganas de continuar, y aprovechó para ir escuchando las retransmisiones deportivas de la tarde y hacernos partícipes de ellas, y así distraer una rato la mente.

Sebas seguía muy pendiente de todos e intentaba que fuéramos a un ritmo correcto, ni muy rápido ni muy lento.

 

Todo empieza...y todo acaba siempre... así que los 15 quilómetros acabaron y mejor de lo que pensábamos! Genial!!! Quedaban todavía 29 quilómetros pero sabíamos que la carrera estaba casi acabada, quedaban 3 etapas más y listos, los ánimos estaban a tope!

Al salir del control, Cassà de la Selva, km 71.3, al poco ya hizo falta frontal, empezaba la 2a parte de la prueba, la temperatura ya refrescaba pero era factible ir en manga corta, íbamos un poco cansados pero cada vez íbamos a mejor ritmo, íbamos de menos a más, genial!!! Se notaba que estábamos super motivados para llegar a meta.

Me tomé el 2o paracetamol para evitar un poco las molestas que ya traía antes de empezar la prueba y fantástico efecto! como me pasó en Atacama, aunque aquí a menos dosis ;)

Control de Llagostera, comimos algo y salimos, Sebas y yo que íbamos de manga corta empezamos a tiritar y nos pusimos el cortavientos para entrar en calor pero poco duró, al rato volvíamos a ir de manga corta, la temperatura corporal subía enseguida al empezar a trotar, y la sensación térmica no era de mucho frío tampoco.

Control Llagostera
Aquí empezamos a pasar a algún equipo que se notaban desfalllecidos, nosotros no cambiamos el ritmo, era super constante, íbamos muy compactos, parecíamos un bloque; era importante mantenerlos desde el principio de la prueba y así fue, a la que alguno de nosotros se descolgaba por delante o por detrás, enseguida hacíamos para volvernos a juntar.

Y por fin, penúltimo control, parada rápida, se unió Jordi a indicarnos el camino ya que se lo conocía a la perfección. Los 4 estábamos a tope, íbamos avanzando sin problemas y el terreno era muy fácil, únicamente una subida pero fue muy corta y nada complicada... y 3, 2, 1... entrábamos en Sant Feliu, cruzábamos la meta con las manos entrelazadas, brazos levantados... PRUEBA SUPERADA con un 10 en todos lo sentidossss!

 
Abrazos, alegría, medalla, podio, un baile con risas, un brindis... y a disfrutar del éxito!!!
Habiámos entrado en el puesto 18 de 250 equipos con un crono de 14h37’! pero era lo de menos el tiempo, lo importante era la sensación de repetir con la que acabamos todos!

 
Gràcies a tots per aquesta gran experiència!! :)))

Ahora sí, poco a poco se hacerca mayo... Gobi March empieza a respirar un poquito más fuerte cada vez... ;)

 
Pd. Mil gracias a todos los fotógrafos que hemos tenido!

14 comentarios:

  1. Enhorabuena Bea!!! y también para el resto del ¡¡EQUIPO!!, cmo siempre un placer poder saludarte, y compartir algun km. Ahora a preparar Gobi 2º desierto de este año, estás que te sales.
    Un abrazo.
    Nos vemos cualqueir dia.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Javi!!! :)) genial el haber coincidido, nos vemos pronto para entreno bike!!

      Eliminar
  2. Genial Bea! Un altre Ultra al sac.

    ResponderEliminar
  3. Enhorabona doble per aquest doble repte, el solidari i el dels 100km, una distància mítica i, a més a més, en equip. Saber patir, i patir en equip, és un gran què. Ara toca descansar una mica i agafar forces de cara al Gobi. Suposo que tots els controls bé, oi? Que vagi molt bé. Una abraçada.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Moltes gràcies Raúl!!! La veritat que acostumada a córrer sola, poder-ho compartir és increïble!
      Sí, controls perfectes! :)
      Ara una "aventura" més abans de marxar a Gobi ;) i després ja plena concentració! ;P
      Anem parlant!

      Eliminar
  4. Va ser un gran cursa en tots els sentits i més poder compartir-la amb tu. Una abraçada crack !!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Eiiiiii moltes gràcies!!! :))) i tant, 100% genialeeee! :))

      Eliminar
  5. Enhorabona, Bea!!! Vas respondre mooooolt bé. Es nota que tens el cul pelat de fer ultres!!! Arribes de conya a la Gobi March (enveja absoluta)!!!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Capi, un plaer una vegada més córrer al teu costat, bé, a rebuf hehe... Ets un mestre dels km's! Espero compartir més aventures!
      I si t'animes al 3er desert, encantada!!! :)

      Eliminar
  6. Enhorabuena por la carrera y por la causa solidaria ,que es muy importante; ahora a por la de Gobi.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias por vuestro apoyo siempre!! Muchos besos a los dos!! :)

      Eliminar
  7. Una crònica a l'alçada de l'experiència viscuda. Gràcies per explicar-ho tan bé, però, sobretot, moltes gràcies per ajudar, tant i tant, als que ens estrenàvem.
    Ara tindré una idea més aproximada del que estàs passant quan segueixi la teva aventura al Gobi.
    Va ser geniale!

    ResponderEliminar
  8. De resssss! :)) Al creuar la meta una part de la felicitat era perquè tu també l'haguessis pogut creuat!!
    Un plaer poder-te ajudar i moltes gràcies pel suport incondicional! :)

    ResponderEliminar


Everest Base Camp (September 2012)